De tienerjaren voorbijgefietst

Ik ben rustig vanuit Tromsø vertrokken, maar eerst even mijn fiets opgehaald. Alles was weer in orde en het fietste gelijk weer een stuk beter. Vanaf Tromsø ging ik nu ook weer naar Senja, alleen dan met de ferry gelijk naar het noorden van het eiland. Na een dag kwam ik bij de ferry aan, maar de laatste boot was al een tijdje geleden weggegaan. Toen zag ik een Nederlands stel met de camper, de man was aan het vissen. Ik een beetje met hun gesproken en het bleek dat zij ook heel veel hadden gereisd en actief waren. Dus nog een tijdje met hun gepraat, totdat het laat werd (op de horloges, niet aan de zon te zien) en ik moest even een plekje zoeken vlakbij het dorp om te slapen. Toch nog 10 km over gedaan, aangezien er veel rotsen en moeras was. De volgende ochtend moest ik vroeg opstaan en natuurlijk alles weer op het laatste moment. Dus ik keihard fietsen en gelukkig kwam ik echt net op tijd op de ferry, want de deur ging gelijk achter mij dicht toen ik binnenfietste. Daar een ander Nederlans stel ontmoet, wiens zoon ook op een fietsreis was, maar vanuit Nederland naar St. Petersburg. Dus daarom de hele reis met de ouders van die jongen gepraat en ze moesten lachen dat ik zo op het nippertje de boot had gehaald.

Toen was ik op Senja, weer bloedheet en ik was maar snel richting Gryllefjord gefietst. Ik zag alle plaatsjes waar papa en ik waren langsgelopen, maar met de fiets leek die afstand ineens veel kleiner. Toen kwam ik de eerste Nederlanders weer tegen en daarmee even pauze gehouden. Ik wilde eerst de boot van Gryllefjord naar Andenes die dag nog halen, maar de heuvels begonnen ineens wel erg hoog te worden, dus toen heb ik mijn tent maar vlakbij de haven opgezet. De volgende dag dus weer op de boot en toen ik mijn fiets daar op de standaard zette, kwam er een medewerker van de ferry aan. `Here, you have to use this.` Hij had 2 touwen waarmee hij mijn fiets vastmaakte. Tot nu toe was een standaard alleen genoeg. Maar al snel toen ik op het dek stond snapte ik waarom hij dat deed. Het schip schommelde flink heen en weer en het was nog goed weer zei de man.
Maar in ieder geval een prachtig uitzicht op Senja en het vasteland van Noorwegen vanuit de zee. Best wel mooi, als je het eerst alleen vanuit land ziet en dan nu vanuit zee.
Even later kwam ik in Andenes aan en toen zag ik wat mensen bij de pier staan kijken in de zee. Ik keek ook even en wat bleek: Er zwommen 5 rendieren vanaf de ene kant van de stad naar de andere. Dat scheen best wel normaal te zijn, maar ik had niet geweten dat rendieren konden zwemmen. Wel erg bijzonder om te zien.
Toen ben ik vanaf Andenes op het eiland Vesterålen richting Svolvær gefietst. Eerst was er veel landbouw en zo vlak langs de zee vond ik het best een mooi gezicht. Uiteindelijk kwamen de bergen dan een beetje. Mijn tent ergens aan een fjord opgezet en de volgende dag weer op weg. De bergen werden hoger en hoger en er was zelfs een berg 950 meter hoog, bijna recht vanuit het fjord omhoog (dus zeeniveau). Echt een ongeloofelijk gezicht, vooral als je de wolken naar boven geduwd ziet worden op de berg, want het was regenachtig. En ineens viel mij op: geen troep langs de weg. Misschien was het al langer zo, maar in Zweden en Finland was het soms echt een bende langs de weg en hier lag dan echt bijna niets. Zo zie ik het graag en het liefst is het in elk land zo.
Maar goed toen richting Svolvær gefietst, waar ik met een vriend van Harry had afgesproken. Ik was de tijd vergeten die ochtend, dus ik racen 65 km lang naar Svolvær, maar gelukkig net op tijd aangekomen. Even met die jongen wat gedronken in een cafe. Hij was een reddingswerker in de bergen en hij wilde best wel klimmen met mij, als hij het niet zo druk had op het bedrijf van zijn vader. Maar goed wij hadden even kort goed gepraat en toen ben ik verder gefietst naar een jeugdherberg, want het regende wel heel hard en dat zou het nog voor 2 dagen blijven doen. Dus gelijk voor 2 nachten geboekt, zodat ik weer even rust had na die sprint. Toen kwam ik het Nederlands stel weer heel toevallig tegen en we hadden afgesproken de volgende dag elkaar even te ontmoeten.
Dus de volgende dag een tijd met de Nederlanders gepraat en we vonden het grappig dat we elkaar zo vaak hadden getroffen. De hond herkende mij zelfs al.
In de jeugdherberg had ik even uitgezocht wat ik wilde gaan nog gaan doen in de buurt, toen ik hoorde dat er in de buurt een van de beste, dan niet de beste surfsport van Noorwegen is. Unstad heet het. `Ach, waarom ook niet`, dacht ik, aangezien ik dat jaar ervoor net een beetje had leren surfen. Het was 70 km fietsen en onderweg kwam ik weer de Nederlanders tegen, die ook even naar Unstad gingen.
Eenmaal daar aangekomen gelijk even het strand bekeken en het zag er heel goed uit. Er was een vallei waar het dorpje in lag ong. 25 huizen en daaromheen bergen en vooraan het strand met de Atlantische Oceaan. Toen ben ik weer een stukje teruggefietst naar de lokale camping die ook surfboards verhuurde.
De eigenaresse vond het mooi dat ik op zo`n reis was en indrukwekkend hoeveel km ik al had gefietst. Daar gelijk even de surfboard en wetsuit gehuurd.
`You need te sign this, and give your date of birth.` `Hahaha, that is tommorow,` zei ik. Dus gaf ze mij de beste surfboard en wetsuit te huur. `And don`t come back before you are 20,` zei ze. Dat was ik ook van plan, maar dat waren nog een aantal uurtjes. Dus ik het water en het was zelfs met het wetsuit gewoon koud. 2 uur gesurfden een golf gepakt en toen even gerust. En toen kreeg ik het koud, ik begon te rillen toen ik weer besloot het water in te gaan, zodat ik warm kon worden van de beweging. Maar na anderhalf uur en 2 goede golven voor mij verder, werd het mij toch echt te koud. Toen ben ik maar teruggegaan en gelijk een warme douche genomen. Maar de ervaring was echt mooi, op een van de noordelijkste punten in de wereld gesurfd te hebben. Het water was 6 graden!
Toen even eten gemaakt en buiten even gegeten. Binnen bij de receptie was een groep mensen, samen met de eigenaresse aan het eten. Toen ik bijna mijn bord leeg had, kwam ze naar buiten. `Come and join us,` zei ze. Binnen bleek de familie van de eigenaresse te zitten en nog een aantal vrienden.
`This boy has cycled 4800 km from the Netherlands and is almost 20 years old.` zo stelde zij mij voor.
Gelijk kreeg ik wijn en ik had gesprekken met de moeder en nichten van de eigenaresse. Toen om half 1, begonnen ze te zingen in het Noors voor mijn verjaardag. Hartstikke mooi! Echt nooit gedacht dat ik zo mijn verjaardag zou vieren! Nog een glas wijn verder en toen ging ik slapen, met een gelukkig gevoel. De volgende dag, na haar bedankt te hebben voor de gezellige avond verder gefietst richting het einde van de Lofoten. Vlakbij Unstad was nog een biologische Nederlandse boer, waar ik kaas had gekocht. Echt supergoede kaas (ik had ook 2 maanden bijna geen kaas gegeten).
Onderweg nog een chocoladecake gekocht om mijn verjaardag te vieren en toen weer verder gefietst.
Ik wilde die dag de boot halen, maar ik wist niet zeker of ik het ging redden. Dus weer keihard gefietst en toen ik bij de haven aankwam zag ik de boot net wegvaren. Ik balen, maar na een uur zag ik in dat het helemaal niets uitmaakte en dat ik lekker nog een dagje op de Lofoten kon zijn.
Even een slaapplaats gezocht vlakbij de haven, ditmaal op een rots met het uitzicht de Atlantische Oceaan en nog een klein stukje Lofoten. Er stonden wat meer tentjes omdat het zo een mooie plek was en er kwamen af en toe mensen langs vanaf een grote camperparkeerplaats, die foto`s namen. Net toen ik mijn tent wilde opzetten, kwam er een Fransman die geinteresseerd waar ik vandaan kwam en wat ik allemaal gefietst had. Hij nam nog een paar foto`s van mij en vroeg hoe oud ik eigenlijk was. `Vandaag ben ik 20 geworden,` zei ik.`Aah, okay, come and join me and meet my wife.` Dus ik de man gevolgd naar de camper en zijn vrouw ook ontmoet. Ze bleken al een heel groot deel van Europa te hebben doorgereden en gaven mij gelijk wijn met een stukje taart.
Nog lang doorgepraat met deze hele aardige mensen, toen het toch echt bedtijd werd. Ik dus mijn tent opzetten, lichtelijk aangeschoten en de eerste boot maar gelijk laten passeren om door te slapen. Toen uiteindelijk op de boot weer naar het vasteland, waar ik een beetje Noors vanuit een boekje probeerde te leren. Maar de bootreis was echt heel mooi. Je kon de Lofoten zien vanuit de boot en even later het vasteland van Noorwegen. Daar aangekomen wilde ik gelijk verder fietsen, aangezien ik nog maar 7 km die dag had gefietst. Een man op een fiets bij het stoplicht zei: `Hey, that is Santos!` Hij wilde ook zo een fiets gaan kopen en wilde van alles weten. `Ik ga naar het einde van de stad om even wat te eten, wil je mee?` zei hij. `Oke`, zei ik en onderweg nog gepraat over de fiets en hij leidde mij even rond in Bodø. Hij bleek namelijk plattegronden te maken van de stad.
Het bleek dat in de 2e Wereldoorlog alles was platgebombardeerd en dat er nu ook een NAVO vliegveld was, met soms veel lawaai van de straaljagers. Toen kwamen we uiteindelijk bij een pizzaria aan, waar we een pizza hadden besteld. Hij vroeg wat dingen over mijn reis en ik vertelde ook mijn verhaal over de Kebnekaise, dat ik het probeerde te beklimmen in de sneeuw met niemand om mij heen en op de terugreis bijna geen eten meer. Hij vond dat een geweldig verhaal en zei dat ik echt de basic heb ervaren van het klimmen en het landschap (aangezien er niemand was). Hij bleek vroeger ook veel in dat gebied te hebben geskied en geklommen alleen vond zichzelf daar nu te oud voor (62). Uiteindelijk afscheid genomen en daar vlakbij maar mijn tent neergezet aangezien had al bijna 10 uur was.
De volgende dag weer op weg richting Mo i Rana, maar het was bijna alleen maar klimmen. van 100 meter naar 900 meter en ik was kapot. Onderweg waren er nog begraafplaatsen van Joegeslaviers en Duitsers van de 2e wereldoorlog. Het bleek dat de weg waarop ik reed was aangelegd door de Joegeslaviers onder dwangarbeid van de Duitsers. Ze noemden het ook wel Blodveivagen (The blood road). Niet zo leuk om aan te denken als je op die weg fietst, maar ik wist niet dat de 2e Wereldoorlog zelfs hier zijn sporen had achtergelaten. Na 60 km was ik kapot van het klimmen en toen maar ergens in het bos geslapen. De volgende dag kon ik gelukkig bergafwaarts en weer voorbij de poolcirkel na een maand ervoor in Zweden dat bereikt te hebben. Wel weer bijzonder om dat weer bereikt te hebben. Een stukje verder mijn tent weer in het bos opgezet.
Maar het is hier wel echt mooi; ik had de hele dag een hele grote river langs mij en er waren bergen met nog steeds sneeuw om mij heen en grote stukken bossen van de nationale parken. Vandaag weer dat landschap gehad, met gelukkig grotendeels weer de weg bergafwaarts en nu ben ik in Mo i Rana. Even internet weten te regelen in een hotel. Zometeen nog een klein stukje fietsen (30 km ofzo) en dan zie ik wel waar ik vandaag slaap.
Groeten, Roland