Senja

Het is weer een tijd geleden, en ik moet eerlijk bekennnen ik had de afgelopen 2 weken even geen zin om mijn weblog bij te werken. Nu heb ik weer inspiratie en internet, dus weer even een nieuw verslag.
Inmiddels weer een jaartje ouder en net de 5000 km gepasserd.

Vanuit Alta moest ik naar Tromsø fietsen, waar ik papa op 11 juni ging ontmoeten. Na 1 dag had ik eerst een Noor ontmoet met wie ik een stukje meefietste, totdat ik een steeds harder geluid vanuit mijn pedaal hoorde. Wij kijken wat het was, maar we konden niets vinden. Toen kwamen er heel toevallig 2 andere fietsers met flinke bepakking langs. Ze kwamen uit Spanje en kwamen net vanuit China naar Noorwegen. Ze hadden een jaar gefietst in Azie en vanaf hier gingen ze naar huis. Een van die fietsers wist veel van fietsen en zei dat er iets los zat in mijn pedaal wat niet ernstig is, maar wel irritant. `Bij de volgende fietsenmaker even vervangen,` zei hij. Hij keek nog even naar mijn ketting en zei dat dat helemaal versleten was en ook mijn cassete (tandwielen achter op de fiets), dus dat zou ik ook moeten laten vervangen. Daarna ben ik met de Spanjaarden meegefietst en allerlei verhalen uitgewisseld. De volgende dag was het geluid ineens weg, dus kon ik gelukkig zonder al dat lawaai doorfietsen tot Tromsø. Toen kwam ik de Spanjaarden weer tegen en daar nog de halve dag meegefietst. Opzich scheelt dat wel als je met andere mensen meefietst, want als je de hele reis praat, dan vliegen de kilometers voorbij zonder dat je het doorhebt. Zij namen de ferry naar een plaats vlakbij Tromsø, maar ik nam de lange weg, aangezien ik nog tijd genoeg had voordat ik in Tromsø moest zijn.
Uiteindelijk was ik dan in Tromsø aangekomen. Het was weer even wennen in zo`n grote stad te zijn, maar de stad lag wel erg mooi tussen de bergen en een fjord. De fiets bij de fietsenmaker en ik had ingecheckt in het hotel, waar ik papa zou ontmoeten. Eerst alle tassen naarboven zeulen, wat een hoop rare blikken gaf van mensen. De volgende dag kwam papa en hij had een nacht eerder voor mij geboekt. Wat een luxe ineens! Een bed, televisie, warme douche en donkere gordijnen! Met die donkere gordijnen viel ik zo in slaap, aangezien ik al gewend was om onder de middernachtszon te slapen. De volgende dag natuurlijk flink ontbeten en ben ik even gaan hardlopen de heuvel op iets voorbij de stad. Ik had namelijk geen zin om niets te doen die dag, qua beweging. Het ging opzich best lekker en ik had gelijk een mooi uitzicht, boven op de heuvel op de stad. Een paar uur later kwam mijn vader naarbinnen en we begonnen eigenlijk gelijk al te praten over mijn reis en hoe het thuis was natuurlijk. Die avond in de pub gezeten en daarna gegeten met een flinke steak. Ik was dat echt niet meer gewend, wat een luxe! Maar supermooi en we waren al weer een beetje op de hoogte van elkaar. Toen moesten we kijken wat we die week gingen doen en veel mensen zeiden dat Senja, een eiland vlakbij Tromsø, heel erg mooi was. Ze noemen het Little Norway, omdat het eigenlijk alles bevat wat Noorwegen heeft qua landschap. Dus uiteindelijk gingen we de volgende dag opweg naar Senja met de bus. Die doet er even 2 uur over, waar ik een anderhalve dag over doe.
In de bus spraken we een man, die van de natuurbescherming voor de vissen was (die kijkt of je vispapieren in orde zijn) en hij zei dat we in het noorden moesten zijn van het eiland, aangezien dat het mooiste was. Toen zijn we daarheen gegaaan en ergens bij het strand de tarp opgezet. Er lagen wat rotsen en ik was het eigenlijk ook niet gewend om zo op een open vlakte te staan, aangezien ik meestal met mijn tent in het bos sta. Maar goed, om 4 uur werd ik wakker van mijn vader die mij aantikte. `Volgens mij is mijn matje lek`. En ja hoor, het matje was al bijna helemaal leeg en we ontdekten een flinke scheur in het matje. De oorzaak: Een steen met een punt onder het grondzeil precies waar papa lag. En wat bleek nou: Toen de wind draaide hadden we snel de tarp omgedraaid en de matjes en grondzeil eronder geschoven. Maarja in die haast hadden we niet gekeken naar eventuele stenen onder de matjes. Het begon al goed zei ik tegen papa. De volgende dag gingen we lopen. Het was prachtig weer en we begonnen al snel te zweten. Na een tijdje begonnen papa`s voeten al zeer te doen. Gelijk al een blaar te pakken. Toch iets te snel van stapel gegaan dacht ik. Ik ben natuurlijk al gewend hele dagen actief buiten te zijn en ik had eerlijk gezegd ook betere spullen. Papa had een ongelooflijk zware rugzak, dus na een dag hebben we dat toch maar omgewisseld. De volgende dag hadden we nog een beetje gelopen maar de blaren werden al veel erger bij papa. Toen zagen we uiteindelijk aan het einde van de dag een erg mooi strand (verlaten) niet zover van een klein dorpje. Dus toen hadden we daar de tarp opgezet en gelijk al besloten dat we de volgende dag niet zouden wandelen. De middernachtzon konden we net achter de berg zien en het water hoorde we de hele dag kabbelen. Daar ergens lokaal nog gegeten en toen slapen voorzover dat lukte met de muggen. De volgende dag inkopen gedaan en de hele dag eigenlijk niets gedaan aan het strand. Voor mij was dat echt een hele grote verandering, aangezien ik inmiddels gewend was iedere dag te fietsen. Maar uiteindelijk toch goed, want je verwekt wat je de afgelopen tijd hebt meegemaakt, je praat wat met elkaar bij en je lichaam heeft natuurlijk rust. De zon maakte eigenlijk de hele tijd rondjes, zo merkten wij op. En dat was best bijzonder om zo mee te maken. De volgende dag dan uiteindelijk toch langzaam verder gegaan naar een ander plaats. Een stuk met de bus en 2 uurtjes lopen. De voeten van papa waren al iets beter maar nog niet helemaal goed. Uiteindelijk zagen we weer een strand, nog mooier dan de eerste eigenlijk, met nog een vuurplaatsje erbij een stukje van de weg vandaan. Toen daar de tarp opgezet en eten gemaakt. Het leek net de caribbean! Alleen de horzels waren niet te harden! Gelukkig hielp deet ook tegen horzels, hadden we ontdekt.
De volgende dag weer terug naar Finsness en daar vlakbij de tarp opgezet. Maar niet eerst zonder een biertje. Dat heb ik nou 2 maanden niet gehad en het hakte er eerlijk gezegd ook best hard in. Maar de tarp hadden we ergens in het bos opgezet, mijn vader vond die plek iets minder (hij is een echte zeeman), maar ik voelde mij daar eigenlijk veel meer op mijn plaats. Want de bossen gaven bescherming tegen regen, wind en mensen, zo had ik dat op mijn hele reis gedacht. Daarom ben ik ook van het bos gaan houden denk ik. Maar goed daar geslapen en de wekker ging vroeg, want we moesten de boot naar Tromsø halen. Een ongelooflijk snelle boot en in no time in Tromsø.
Die avond in een wel heel speciaal restaurant gegeten, een supergoed visrestaurant met uizicht op de haven. Ik had surf en turf (kreeft met walvissteak) en vooraf garnalen. Ik had het allemaal nog nooit gegeten, maar het was echt heerlijk! Echt mooi om iets nieuws te proberen (als het smaakt dan). en zo de week afgesloten. Voor mij was dit echt een hele luxe en relaxte week. En natuurlijk heel veel bijgepraat met mijn vader. Voor papa was het eigenlijk vooral uitrusten van het harde werken en genieten van de mooie arctische natuur. Kortom een mooie vader en zoon week met prachtig weer gehad (wat erg zeldzaam is) en de volgende dag ging ik weer verder (weer richting Senja) na afscheid van papa te hebben genomen.
Nieuw verhaal komt binnen 2 dagen.
Greetz, Roland