Noordkaap

Na Ivalo ben ik naar Inari gefietst. Daar ben ik naar het museum geweest. Er was veel informatie over het gebied qua geologie en de natuur. Dus ik heb daar lang rondgekeken. Maar niet eerst zonder eten. Er was een buffet voor 10 euro. Dus ik dacht: "Ah, dat moet ik proberen." Rendierschotel, salade, drinken en een nagerecht van lokale bessen. Heerlijk! En er was ook speciaal Fins brood, wat extra stevig en lekker is. Dus ik lekker gegeten en met het meisje van het restaurant gepraat. Ze vond het bijzonder dat ik zo`n reis maakte en dat ik ook geinteresseerd was in het gebied. Ze begreep dat ik veel at, en toen vroeg ze of ik eten meewilde. Ja, al te graag! Dus had ik een volle bak rendierschotel mee en wat extra Finse broodjes. Top! Daarna ben ik nog wat inkopen gaan doen, waar ik de Duitse fietser weer ontmoette. Ik probeerde wat in het Engels te praten, maar hij begreep het niet echt. Ik vroeg in het Engels of we samen konden fietsen, maar geen reactie. Toen begon ik Duits te praten en hij vond het goed op even een stuk samen te fietsen. Veel gepraat onderweg over onze belevingen en het bleek dat hij al heel veel reizen gemaakt had: Marocco 2x en de Sahara, Indonesie, en bijna heel Europa. Het was voor mij nog een beetje moeilijk alles te begrijpen, omdat het een lange tijd geleden is dat ik Duitse les heb gehad (3 jaar). Die avond hadden wij de rendierschotel gegeten en de knoop was een beetje doorgehakt. Meer en meer verhalen en hij wist ook heel veel van de natuur. Dus had hij wat extra lokale bessen bij het eten gedaan. Zo zijn we nog 1 dag gefietst tot aan de Noorse grens. De weg was zwaar: de weg ging recht omhoog door de heuvels. De Duitse man zei dat we moesten "Schieben", dat bleek wandelen met de fiets te zijn. Dus zo haalde hij de 200 km per dag! `Ja, zei hij, je moet je krachten sparen anders ben je boven en ben je kapot, terwijl je anders snel verder kan fietsen.` Dus weer wat geleerd. En het werkte! Ik was die nacht veel minder moe en toch nog 130 km gefietst! Nog 2 dagen ofzo gefietst (ik weet het niet meer precies) en uiteindelijk kwamen we dichtbij de Noordkaap. Het landschap veranderde al: de bomen werden kleiner, meer mos en de eerste fjorden! Dat was een verandering, de zeelucht! De bomen hadden een paar knoppen en we zagen onderweg veel rendieren. Ook zagen we de geweien van rendieren onderweg, waar we een klein deel als souvenier hadden meegenomen.
Toen kwam de Nordkapptunnel. 6870 meter lang en 212 meter onder de zee. Het had net geregend dus mijn handen waren nat. De weg ging recht naar beneden, dus voor 3,5 km 50 km per uur gefietst. Dat was koud! En ja, daarna moesten we hetzelfde ook weer omhoog. Dus moesten we "Schieben", want het was erg steil. Eenmaal boven, was mijn hele shirt nat van het zweet. Dus die tunnel was ook een ervaring op zich. Toen een beetje inkopen gedaan in Honningsvåg en een goede plaats voor de tent proberen te zoeken. Maar het waaide zo hard, dus moesten we beschutting hebben. Dus zijn we naar een campingplaats gegaan, waar we achter huisjes konden staan. De volgende dag was het dan zover: op naar de Noordkaap! Onderweg veel sneeuw en toendra. Dat is eigenlijk alleen maar mos en lage begroeiing. En rendieren. Voor de Noordkaap moesten we entree betalen en daar stond ik dan. 3630 km gefietst en ik stond op het noordelijkste puntje van het vasteland van Europa! Want Spitsbergen ligt als eiland noordelijker. Nouja in het westen is ook een kaap die 1,5 km verder naar het noorden ligt, maar dat is een dag klimmen (zonder fiets), dus dat hebben we maar niet gedaan. Maar het was heel bijzonder. Alleen maar zee, de kaap en de lucht had mooie kleuren. Dat kwam doordat er hierna geen land meer was, zei de Duitser. Die nacht hebben we 300 m van de kaap onze tent opgezet en wat eten gekookt. De meeste toeristen waren daar een uur en gingen dan weer met de bus of camper terug. En ze vonden het zielig dat wij zo blootgesteld waren aan de natuur, maar eigenlijk vonden wij hun zielig, dat ze maar 1 uur daar waren en dachten: "Ah, het is koud ik ga weer terug en niet veel van de kaap gezien hebben." De volgende dag rustig ontbeten en op de kaap gelopen. Nog wat gedronken in het restaurant en toen de tent proberen in te pakken. Maar het waaide hard! Windkracht 9! Mijn tent hield het nog net, maar ik had geluk dat de Duitser mee was, want hij kon mij helpen dat tent in te pakken. Toen weer met een goed gevoel langzaam terug gegaan. En langzaam was: "Schieben", want we hadden windkracht 10 tegen! 20 km ofzo gelopen en toen hadden we beschutting van de bergen.
En toen we dezelfde weg weer terugfietsten als de heenweg, was alles ineens anders: de bomen waren bijna volledig groen en er was heel veel sneeuw weg. En dat in 3 dagen! Het kwam door de middernachtzon, dat de planten zo snel groeiden en de sneeuw zo snel smolt. Maar dat vond ik eigenlijk een van de meest bijzondere gewaarwordingen in mijn hele reis!

Daarna weer inkopen gedaan in Honningsvåg en daarna voor de tunnel geslapen, waar we beschutting van de wind hadden. Er was daar een wc en we hadden alles: heet water, toilet en stroom. Wanneer je gewend raakt met minder te leven, dan is dat luxe. De Duitser had ook allerlei lekkernijen mee, dat hij met mij deelde. Daarvoor kocht ik in andere supermarkten ook wat lekkers, zodat het niet alleen van zijn kant kwam. Maar mijn Duits is in ieder geval flink vooruit gegaan en we konden al grappen vertellen. Toen nog 2 dagen gefietst en nu ben ik in Alta.
De bomen zijn weer terug en dat voelt wel goed. Alleen een beetje raar om weer naar het zuiden te fietsen. De Duitser is weer op weg naar Finland en ik ga naar Tromsø. In ieder geval mijn doel bereikt en nu weer terug!
Groeten vanuit Noorwegen!