Een uitstapje naar Finland

Na weer een beetje rust te hebben gehad, ging ik op weg naar Finland.
Gelijk flinke regen. En wederom alles zeiknat. Op een gegeven moment werkt je regenkleding niet meer, dus dan is echt alles nat. Koud krijg je het dan ook, maar ik kwam er pas nadat ik nat en koud was achter dat ik nog een extra jas onder mijn regenjas kon doen. In ieder geval na 70 km mijn tentje opgezet, want ik was het zat. Onderweg heb je vaak parkeerplaatsen en als ik daar even stop om wat te drinken, zie je allemaal troep liggen. Eén dumpplaats. Mijn humeur was al sterk gedaald door de regen en toen ik weer zo´n parkeerplaats op reed zag ik zo´n bende. "Wat een *** mensen!" zei ik hardop. Niemand die mij toch hoorde, maar ik meende het wel. Zo´n mooie natuur en dan alles weer verpesten. Natuurlijk zijn het er maar een beperkt aantal mensen, maar toch. Toen ik verder en verder van Kiruna verwijderd was werd het gelukkig steeds minder.
In ieder geval tot vlakbij de grens doorgefietst, waar ik omhoog zou gaan. Ik had net met mijn vader afgesproken, dat we 11 juni in Tromso zouden ontmoeten, dus toen dacht ik: "Ach, waarom ook niet even naar Rovaniemi?". Dus de volgende dag op naar Rovaniemi. De stad waar de Kerstman vandaan komt. Nu begrijp ik ook eindelijk, waarom de traditie van een kerstboom in huis is ontstaan. Er is niets anders dan dennenbomen hier. Ook wel grappig, want veel mannen hier lijken een beetje op de kerstman. Maar goed het was een hele mooie stad, rustig en de mensen schenen iets magisch over zich heen te hebben. Of kwam dat toch door mijn vermoeidheid?
Toen doorgefietst naar het oosten, waar ik een kilometer of 70 heen zou fietsen en dan de weg naar het noorden zou nemen. Ik had best wel trek, dus ik een heel pak cornflakes gekocht. Eerst het halve pak met melk gegeten en de rest later op de avond achter elkaar op gegeten. Ineens zat ik bomvol en toen ik ´s nachts wakker werd: alles eruit. Jezus, wat was ik beroerd zeg. De hele dag kotsmisselijk en ik kon geen hap door mijn keel krijgen en ook niet bewegen. Toen moest ik toch nog fietsen, want mijn water (essentieel) was op. Een hele zware tocht van 13km gefietst. Er leek geen einde aan te komen, en toen weer terug. Gelukkig was het gelukt en ik ging maar weer liggen.
De volgende dag voelde ik mij al een stuk beter en was het mij gelukt een paar broodjes te eten. Ff langzaam aan gedaan, maar toch nog 100km die dag gehaald. Toch maar pasta gegeten, maar niet teveel.
De volgende dag weer fietsen en het ging al veel beter. Mijn maag was nog steeds van slag, maar ik kon al een normale maaltijd eten. Die avond zag ik een camper met een nederlands kenteken bij de parkeerplaats, nadat ik 120 km had gefietst. Ik wilde nog even door, maar ik wilde ook even kijken of ik ze zag. Even gezwaaid voor het raam, en toen kwam een wat oudere man naar buiten. "Ik zag dat jullie Nederlanders waren, ik kom even gedag zeggen." "Oh wat leuk joh, waar is je auto?", zei de man. "Hahhahaha ik ben op de fiets, kijk maar." Het bleek een gepensioneerd stel te zijn die al 8 keer in Scandinavie rond zijn getourd. Ze waren helemaal gek van dit gebied en ze zeiden dat ik een goed tijdstip had uitgekozen om dit te doen. "Anders zijn er veel te veel associale touristen", zei de vrouw. Het was leuk weer even wat dingen uit te wisselen.
Na wat thee en koekjes, had ik geen zin meer om verder te fietsen en daar maar mijn tent op gezet. De volgende dag weer op pad en ik at alweer normaal. Af en toe een kleine regenbui, maar ik maakte mij al niet meer druk. Dat hoort gewoon bij het land en de natuur en daar ben je nu eenmaal in. Op een gegeven moment klaarde het op en toen stond ik daar even stil met mijn fiets. De zonnestralen langs de wolken, aan het oosten dikke, zware wolken en recht omhoog hele dunne wolken met stukjes blauwe lucht ertussen. Geen kip op de weg; alleen ik, heel veel bomen en de weg. Een overweldigend gevoel kwam over mij heen. Zo mooi was het, maar het was meer dan alleen het zien van het land, je voelt het gewoon, je bent er. "Daar ben ik dan", dacht ik toen en ik voelde mij springlevend. Dat zijn toch momenten waarvoor je het doet: onverwacht, overweldigend, maar toch de werkelijkheid.
Na die ervaring voelde ik mij steeds meer en meer thuis hier in de bossen. Je bent er niet alleen, het wordt op een gegeven moment een deel van je lijkt het wel. Je ademt de hele dag de lucht in, je slaapt op het land, je wast je in de rivieren en drinkt soms het water uit de rivieren. Je praat met de lokale mensen die dicht bij het land leven en dan voel je je thuis daar. Hoewel het hier ook keihard kan zijn, je moet een beetje weten hoe je jezelf kunt beschermen tegen de extremen van de natuur om te kunnen overleven en genieten.
In ieder geval weer ergens mijn tent op gezet en de volgende ochtend werd ik wakker van een raar soort geknor en iets dat aan mijn tent zat. Het bleken rendieren te zijn, die hard wegrenden, nadat ik de tent opendeed.
Toen ben ik doorgefietst naar Ivalo, waar ik een Duitse fietser ontmoette. Hij was al op veel plekken geweest: de Sahara, heel Europa, Rusland en hij wilde nu even naar de Noordkaap en dan via Murmansk weer terug naar Duitsland. Zijn volgende project was van Alaska naar het zuiden van Argentinie te fietsen. Hij zei dat hij 200km per dag fietste, soms ook wel 250km en was al met pensioen. Toen voelde ik mij even niks met mijn 120km gemiddeld per dag en af en toen 145. Maar goed de benen zijn al een stuk sterker, maar het echte werk komt vanuit je mindset. Die doet toch 70 procent van het werk. En als je dat verliest en niet doorzet, dan kom je nergens. Dus dat leer ik hier heel goed. Discipline is belangrijk, zodat je gewend raakt aan dingen te doen, zodat het niet steeds extra werk is. En jezelf positief houden is heel erg belangrijk, want je mind stuurt toch je benen aan. De conditie komt dan vanzelf. En natuurlijk af en toe naar je lichaam luisteren, anders protesteert je lichaam op een gegeven moment en lig je bijvoorbeeld de hele dag te kotsen.

Leuk dat iedereen nog mijn verhalen leest, ik ben al bijna bij de Noordkaap, maar het avontuur is nog lang niet over. Ik heb nu 3200 km gefietst en nog 420 te gaan naar de Noordkaap van af hier.
Mijn uitstapje hier in Finland was in ieder geval leuk, ik vind de mensen hier vriendelijker dan in het noorden van Zweden en alles lijkt iets zachter te zijn hier, ook lijkt er hier wel iets magisch te zijn dat in de je ziet met de rode gloed aan de horizon om 12 uur ´s nachts en ook in de lokale bevolking. Maar misschien maakt het fietsen en de vitamine D mij ook een beetje gek.
De taal is in ieder geval heel raar, het lijkt meer op Grieks dan Zweeds, maar in ieder geval heb je de euro hier. Vandaag zal ik iets van 40 km voor de Noorse grens mijn tent opzetten en even flink eten inkopen hier, want Noorwegen wordt duur.

Groeten vanuit Finland!