Tot aan de heupen in de sneeuw

Hallo iedereeen!
Het is weer een tijdje geleden, maar ik heb weer internet kunnen regelen. Alleen weet ik niet of ik alles hier kan plaatsen want ik heb nog maar een half uur (uur later hier). Maar in ieder geval:

Na mijn verblijf in het hostel in Kiruna wilde ik de Kebnekaise beklimmen. Daarvoor moest ik eerst naar Nikaloukta fietsen, ongeveer 70 km. Dat ging prima na mijn rust en gesmeerde ketting en daar eenmaal aangekomen, kon ik mijn fiets stallen bij een Saami stel (inheemse bevolking). De vrouw keek mij doordringend aan en vroeg. "Are you alone?" "Dat klopt:" zei ik, waarop ze zei dat ik voorzichtig moest zijn en de mensen bij de berghut voor de Kebnekaise moest vragen of het lukt. Een hele dag lopen en 4 km voor de hut had ik mijn kamp gemaakt: Een grondzeil dan mijn matje + slaapzak en weer een grondzeil eroverheen tegen de regen, want het begon te regenen. Voor weinig regen (wat het was) was het een prima slaapplaats voor de nacht, alleen was het moeilijk in slaap te komen, aangezien de zon niet meer ondergaat. Maar de weg erheen was moeilijk. Eerst was het gewoon een zandpad met keien, maar soms had je ineens grote stukken sneeuw, waarbij ik tot aan mijn knieen in zat. Dus uiteindelijk sokken en alles nat. Ff vuurtje gemaakt om mijn voeten warm te maken, wat redelijk gelukt was.
De volgende dag ging ik voorbij de berghut, waar wat timmermannen aan het werk waren. Een timmerman zei tegen mij dat ik maar even moest kijken of het lukte daar te lopen, maar hij dacht van niet. Hij zei wel dat ik hier gratis in een hutje kon overnachten (soort noodslaapplaats zegmaar). Daar was ik blij mee. Maar eerst evenrichting de Kebnekaise. De sneeuw werd al dieper en ik betwijfelde of ik het ging halen. "Toch maar even over die piek heen, waar ik uitzicht heb" zei ik tegen mijzelf. Het begon harder en harder te regenen en mijn sokken waren al zeiknat van het lopen in de sneeuw. Toch doorgezet en voor de piek kwam het sneeuw tot aan mijn heupen. Toen vond ik het te gevaarlijk worden en ben ik weer teruggegaan. Gelukkig had ik een warm bed met verwarming in de hut, maar ik bleef nog lang koud, aangezien mijn voeten nat en koud waren. Dat gaat door je hele lichaam. Ff een blikje mais en roggenbrood gegeten en toen geslapen.
De volgende dag weer richting Nikaluokta. Het was een zware tocht, weer door de sneeuw, maar na een dag lopen had ik het uiteindelijk bereikt. Ondanks dat het zwaar was, was het er trouwens wel erg mooi: wilde rendieren, heel veel ongerepte natuur, waarbij je niemand ziet en rivieren waar je zo uit kon drinken.
Ook waren er vogels die ik nog nooit had gezien.Daarvoor deed ik het ook.
Ik mijn spullen weer op orde gelegd en even omgekleed in de wc daar. Toen moest ik nog helemaal terug naar Kiruna. Ik wilde het die dag halen, want mijn eten was al bijna op (ik had nog 2 plakjes roggebrood). Na 2 uur dat ook maar opgegeten en uiteindelijk kwam ik weer in een hutje terecht waar ik kon slapen. Ik had nog een beetje pasta dus heb ik dat gekookt, maar het leek wel alsof ik alleen maar meer trek kreeg. De volgende dag nog 4 uur fietsen voordat ik in Kiruna aankwam. Ik was hartstikke vermoeid en had heele erge trek. Toen de supermarkt leeggeplunderd en weer naar het hostel gegaan, want ik had weer rust en schone sokken nodig.
Ik weer een bed besteld, met de gedachte dat ik weer een kamer voor mij alleen had. Na even door de stad gelopen te zijn en weer in mijn kamer kwam, zag ik twee koffers liggen. Oh, dus toch mensen. Nouja, misschien zijn het aardige mensen. Een uurtje later kwam ik ze tegen en het bleken Nederlanders te zijn. Eén was naar Narvik gezeild en de ander was gek op treinen en reed door Scandinavie.
Dus die avond lang zitten praten, maar niet voordat ik eerst even een goede maaltijd had gegeten. Dus ik was naar een lokaal restaurant gegaan (voor het eerst in Zweden). Ik had een stuk eland met aardappelgratin en als nagerecht chocolademousse. Heerlijk gegeten en weer een beetje aangesterkt.
Vervolg komt er zitten mensen hier ongeduldig te wachten.
Greetz