Van fjord naar fjord tot het einde van Noorwegen

Nadat ik de loofbomengrens gepasseerd was, voelde ik al dat ik een flink stuk dichter bij huis was. Maar dat ik die grens gepasseerd was, betekende niet dat er geen naaldbomen meer waren; nee, die waren er nog in overvloed, maar na een paar maanden alleen naaldbomen te hebben gezien kwamen er 'nieuwe' soorten bij.
Vlak na de afdaling had ik daar in het dal ergens mijn tent opgezet. De volgende dag weer verder gefietst en na 15 km kwam ik bij het begin (of einde) van Sognefjord aan, het grootste fjord van Noorwegen, 204 km lang.
Dat was echt ongeloofelijk mooi! Het is net als op de kaartjes. Een paar rode, houten huisjes aan de rand van het fjord en dan een spiegelglad fjord die de helderblauwe lucht weerkaatst met wat schapenwolkjes. Want het was ook nog eens prachtig weer (24 graden). Ik was overdonderd door de schoonheid van het fjordgebied en na mijn te warme shirt uit te hebben gedaan, ben ik langs dit machtige fjord gaan fietsen.
De weg gaat vlak langs het fjord, met aan de rechterkant hoge rotsen en veel watervallen. Links zie je dan het fjord met aan de andere kant weer de rotsen recht omhoog en wat afgelegen huisjes daar.
Soms werd de weg wel erg smal langs het fjord, waarbij ik toch even moest oppassen. Af en toe stopte ik even bij een mooie waterval, want die waren daar veel en plukte ik wat frambozen, wat ook smullen was. De hele dag zo gefietst, tot ik bij de overgang van het fjord kwam (ongeveer halverwege het fjord) om verder naar het zuiden te fietsen. Na die ferry weer ergens kamp opgeslagen, wat ik al met ogen dicht deed. De volgende dag moest ik weer flink klimmen, omdat ik van zeeniveau afkwam en na veel gezweet weer een snelle afdaling. Een halve dag verder kwam ik bij een nieuw fjord uit, het Hardangerfjord. Ook zo'n mooi en machtig fjord als Sognefjord, waar ik weer in blote bast langsfietste. En het was genieten. Eigenlijk vond ik het ook wel raar om daar zo te fietsen, want het was zo mooi, dat je het gevoel hebt in een film of droom te fietsen, terwijl je weet dat je daar toch echt op dat moment bent. Dat vond ik mooi: "Ik ben gewoon hier op dit moment op deze prachtige plek en niemand kan dat van mij afpakken." Want een mooie herinnering is heel mooi, maar het belangrijkste is denk ik het moment zelf.
Op een gegeven moment stopte ik bij een hele grote, mooie waterval om even te pauzeren en te genieten met de gedachte dat ik dat niet meer zo snel zou zien. Na mijn lunch daar te hebben gegeten was ik weer verder gefietst en er kwamen nog 2 hele mooie watervallen. Toen kwam er ineens een immense waterval die zo hoog op de rotsen uiteensplitste en weer samenkwam vlakbij het fjord. Wat was dat mooi zeg! Als je er langs fietste voelde je het water van de waterval op je lichaam spatten, wat wel verkoelend was op zo'n warme, zomerse fietsdag.
Uiteindelijk ook dit fjord weer uitgefietst, en ja, als je een fjord uitfietst, dan moet je weer klimmen. Daar kwam ik weer in de bergen uit met het natuurgebied Hardangervidda, wat trouwens heel mooi was, maar te drassig of te steil om een tent op te zetten daarboven, dus toen had ik maar besloten wat langer die avond door te fietsen.
Uiteindelijk kwam ik vlakbij een kleine stad en toen ik maar geen geschikte kampeerplek kon vinden, ben ik maar een weg ingeslagen, waar het wat begaanbaarder leek. Het werd al best snel donker (wat ik niet meer gewend was) en ik dacht dat ik toch echt maar snel mijn kamp op moest zetten. Veel drassige grond en opeens zag ik rechts van de weg een stuk landbouwgrond die nog niet bebouwd was. Links daarvan waren 4 huisjes die min of meer op het land uitkeken. "Ik waag het er maar op", dacht ik en ik probeerde stilletjes met de fiets naar beneden te lopen om vooral de mensen niet wakker te maken. Op het landbouwgrond was alleen maar een soort ruwe, maar vlakke grond en met maar iets van 8 bomen naast elkaar aan de zijkant van een riviertje. Verder was er geen beschutting, dus ik in het donker (stilletjes) mijn tarp tegen twee bomen aangeknoopt en alle tassen en de fiets onder de tarp gelegd plus mijn slaapzak. Ik bekeek het even van een afstandje en je kon niet veel meer zien dan een stukje groen. Gewaagd, maar ik dacht dat zien ze niet zo snel. Dus om stil te zijn maar niet mijn matje opgepomt en de volgende ochtend was ik weer vroeg wakker. Snel en stil alles opgeruimd en weer vertrokken. Ik geloof dat niemand mij daar had gezien, wat best wel een kick gaf. Toen weer een soort bergetappe met nog een klein fjord erbij. Toen ik even stopte om wat te drinken, stopte er ineens net zo een vol bepakte fiets als mij naast mij. Het bleek een Belg te zijn die al iets meer dan een jaar onderweg was en vanuit Belgie naar Spanje, Italie, Griekenland en zo helemaal naar boven door Finland naar de Noordkaap en weer terug had gefietst.
Dus wij de rest van de dag samen gefietst en veel dingen uitgewisseld. Het mooie is dat je elkaar snel begrijpt over ervaringen die je hebt gehad en zo ontstaat er een bijzondere klik. Toen maar besloten samen ergens op een braak stuk liggend land met een riviertje erbij onze tenten op te zetten en hoewel hij normaal aardig vroeg op bed ging, hadden we nog lang gepraat over het reizen en wat een vrijheid dat was. Ook spraken we over hoe het zou zijn als we weer thuis waren, of we dit vrije leven wel konden loslaten en hoe moeilijk dat zal zijn. Beide keken we er met gemixte gevoelens naar toe weer terug naar huis te gaan. Aan de ene kant familie en vrienden die je verheugt te zien en aan de andere kant het mooie vrije buitenleven, waar ik en hij ook zich nooit zo zichzelf en goed heeft gevoeld. Hij ging dan hierna in de Industriele vormgeving werken, maar zei dat hij misschien nog iets met een boerderij er bij wilde doen, aangezien dat buitenwerk was en hij dat eigenlijk meer zag zitten. En dat was precies hoe ik erover dacht.
De volgende dag nog een klein stukje gefietst en elkaar een goede reis gewenst en weer verder gefietst. Ik kwam nu echt al op een vlakker stuk land, waar ik een halve dag fietste, maar ik moest later toch weer klimmen. Mijn tent weer opgezet een weer een lekkere spaghetti maaltijd klaargemaakt in de naaldbossen. Hier kwamen de gedachtes op dat ik Noorwegen bijna moest verlaten en zometeen weer naar huis ging. Ik vond het eigenlijk best moeilijk te beseffen dat ik dit leven weer moest opgeven, vooral zo buiten in de hele mooie natuur in Noorwegen. Ik verheugde me wel op mijn vrienden en familie weer te zien, maar toch bleef er een stem in mijn hoofd die zei: "Waarom weer terug, hier is het juist goed" en dat voelt heel raar om een land, maar vooral voor mij dit soort bossen waar je zoveel van bent gaan houden en je eigenlijk ook erg thuis voelt te moeten opgeven. Ik geloof dat ik de naaldbossen inmiddels beter ken dan de loofbossen thuis, best apart. Ook dacht ik veel over waarom ik eigenlijk deze reis maakte, wat de diepliggende redenene daarvan waren, maar uiteindelijk was ik toch te moe en na een kop thee van de ondergaande zon genoten op een heuveltje.
Hier had ik eigenlijk afscheid van Noorwegen genomen besefte ik later, omdat ik daar nog echt rustig in de bossen zat, zonder iemand om mij heen, alleen mijn eigen gedachten.
Later fietste ik door een steeds vlakker wordend land en op een gegeven moment zag ik windmolens. Ook de lucht werd ineens anders viel mij op. En ja hoor, daar was de Noordzee. Wel apart om de Noordzee van de andere kant van Nederland te zien. Maar het land daar leek wel een beetje op Friesland vond ik met vlak land en een paar grote boerderijen. Ook de mensen waren daar ineens langer. Heel apart. Daar weer ergens langs de kust geslapen. De volgende dag moest ik ineens weer een stukje klimmen. Dat had ik niet gedacht, ik dacht dat ik toen alleen maar vlak ging fietsen, maar het maakte ook niet uit, ik was het inmiddels al gewend. En het voelde eigenlijk ook al best lekker dat klimmen. Toen had ik besloten naar het zuidelijkste puntje van Noorwegen te fiesten, Lindesenes, wat ook erg mooi was. Zegmaar de Zuidkaap. Een bordje daar zei dat de Noordkaap vanaf daar 2512 km was, maar op mijn volgens mijn kilometer teller had ik 4000 km vanaf de Noordkaap daarheen gefietst. Maar de kaap daar was ook heel mooi, lang niet zo koud en indrukwekkend als de Noordkaap, maar toch mooi met golven die tegen de rotsen opspatten en natuurlijk de Noordzee. Daarna weer teruggefiest over vele steile heuvels en toen washet weer flink zoeken naar een geschikte kampeerplek. Best moeilijk daar, aangezien er ineens ook veel meer bebouwing was. Toen maar weer ergens op een boerenland (onbebouwd) geslapen, tegen de bomen aan. Ik dacht ik slaap daar maar op onbebouwd terrein, dan stoor ik de boer ook niet en heb ik ook geen tractor die over mij heen rijdt. De volgende ochtend werd ik wakker en toen ik mijn tent uitliep, terwijl ik dacht dat dit waarschijnlijk mijn laatste dag in Noorwegen zou zijn was ik ineens helemaal omgeven door schrikdraad. Ik nog eens in mijn ogen wrijven, maar het schrikdraad stond nog steeds om mij heen. Toen liepen er ook ineens koeien op het terrein en toen kwam er een boer aan die moest lachen. 'Sorry, maar ik moest dit schrikdraad even plaatsen voor de koeien. Ik doe het wel even uit dan kan je er met de fiets uit.' Ik zei dat ik geen geschikte plek kon vinden, maar verder niemand tot last wilde zijn. Hij vond het geen probleem en vond het eigenlijk wel mooi.
Nouja, zo kan je dag ook beginnen en ik fietste verder richting Kristiansand, waar ik een ticket wilde boeken voor de ferry naar Denemarken. Ik kwam weer op de drukke weg uit, het kon ook niet anders, en daar werd ik als snel weer gek van. Op een gegeven moment passeerde een Litouwse vrachtwagen mij rakelings met een noodgang en toen werd ik even kwaad. Ik dacht al: 'Als ik die man zie op de volgende parkeerplaats, dan sleur ik hem eruit.' Maar goed geen vrachtwagen op de volgende parkeerplaats, maar wel een Duits busje die mij eerder al had gepasseerd. Er stapte een vrouw uit, die benieuwd was wat ik allemaal aan het fietsen was. "Zo ver al!", zei ze. 'Wil je het laatste stukje liften met onze auto de fiets kan wel achterin' zei ze. 'We hebben zo'n medelijden met je, dat je steeds deze steile heuvels en bergen op moet fietsen.' Ik zei dat ik dat totaal geen probleem vond, integendeel zelfs, ik genoot van de laatste bergen in Noorwegen. "Het zwaarste is om op zo'n drukke weg te fietsen, waar je helemaal misselijk word van de uitlaatgassen.' Ze keek mij even raar aan, dat ik dat erger vond dan het klimmen, maar later leek ze het te begrijpen. "Maar in ieder geval bedankt!" En ik ging verder voor mij laatste etappe.
Uiteindelijk was ik in Kristiansand aangekomen, waar ik maar gelijk naar de haven ben gegaan om te vragen wanneer ik de eerst mogelijke boot kon halen. Over anderhalf uur gaat de volgende, die kan je nog net halen, als je nu een kaartje koopt. Ik had die stad toch al gelijk gezien, dus maar gelijk een kaartje gekocht, verbaasd dat ik gelijk al de boot op kon.

Volgende verhaal volgt!