Naar het platteland

Vanaf Mo I Rana fietste ik overwegend door bos, met af en toe rivieren en wat heuvels. Ik fietste de E6 omlaag op weg naar Trondheim. Het werd steeds een beetje drukker op de weg. Op een dag fietste ik bergafwaarts en ineens zag ik vanuit mijn rechterooghoek een enorme waterval. Dus ik de eerste weg naar rechts genomen, waar ook een cafe was. Daar maar even pauze genomen met een warme chocolademelk en deze enorme waterval bekeken. Ongeloofelijk dat er zoveel waterkracht kan zijn.
Niet lang zocht ik weer een plaats om mijn tent op te zetten. Ik fietste een zandweg in en na een paar honderd meter, bleek aan de bordjes, dat ik een soort jacht- en natuurreservaat binnnenfietste. Je moest daar met de auto en camper voor betalen per sms, maar met de fiets geldt dit niet, hahaha!
Maar het was een mooi gebied met volgens mij wat huurhuisjes, wat meertjes en zeer weinig mensen. Aan een riviertje mijn tent opgezet, met de gedachte dat ik de volgende ochtend weer fris gewassen op de fiets verder kon. Alleen aan het water zijn natuurlijk ook muggen. Dus aangezien het er warm was toch met mijn regenjas en capouchon helemaal dichtgeknoopt eten gekookt. Zie je het al voor je?
Maar goed elk voordeel heeft zijn nadeel en ik heb liever wat irritante muggen om mij heen, dan voor mij nog meer irritante drukte en overal auto`s om mij heen.
De volgende dag was ik de grens van Noord-Noorwegen gepasseerd en kwam ik nu aan in Trøndelag. Het gevoel die grens te passeren vond ik niet zo leuk als naar het noorden, aangezien je nu weer naar de drukte gaat. Na 60 km was dat ook te merken, want er kwamen meer en meer auto`s. Dat heb ik nog 3 dagen zo gehad, waarbij ik steeds meer gefrustreerd werd en aangezien het landschap opzich nog mooi was kon ik er niet van genieten, door de hard rijdende auto`s en vrachtwagens vlak langs mij. Iedereen scheen haast te hebben en met zichzelf bezig te zijn. Dit is totaal anders dan in kleine dorpjes, waar je een aantal van deze mensen treft, maar meer mensen die rustig zijn en aandacht hebben voor wat er is.
Ik was dus vlakbij Trondheim (de 2 na grootste stad in Noorwegen).
Op dat moment was ik serieus bijna weer omgedraaid en naar het noorden gefietst, zo baalde ik daarvan. Maar toen ik even inkopen deed in een dorpje, met de gedachte of ik weer terug naar het noorden zou gaan, zag ik een afslag: Den Guldne Omvei (The Golden Road), wat een weg bleek te zijn door het boerenland, met ook biologische boerderijen. Als ik die weg verder volgde, kon ik de ferry naar Trondheim nemen en dan de weg naar het zuiden nemen.
Dus ik deze weg gevolgd en het was gelijk een heel stuk rustiger. Toen ik even pauze hield tussen de akkers, kwam ik tot de conclusie dat de drukte van het verkeer mij tot die frustratie had geleid, aangezien ik op dat moment niet echt doorhad waardoor dat kwam.
Maar op de graanakkers, zag ik iets wat op graancirkels leek en dat waren er best veel. Ik vroeg een lokale man wat dat was en het bleek door de regen en wind te komen, wat aparte vormen in het graan geeft. Heel apart.
Toen een heel stuk doorgefietst, tot ik tot mijn verbazing weer zo`n (typisch Zweeds?) hutje tegenkwam die langs een klein meertje was.
Het deed mij goed weer zo`n hutje te zien, aangezien ik zo mijn tent niet hoefde op te zetten en het best wel een leuke sfeer heeft, zo`n houten hutje in de natuur.
Even later kwamen twee vrouwen met hun honden wandelend op een bankje vlakbij de hut zitten om pauze te houden. Ik even met hun gepraat en ik zei dat ik misschien hier nog bij een boer wilde werken, voor onderdak en eten. `Ooh, we know some German couples and also Norwegians, who could use some help, with some work outside.` Ze gaven mij een adres, waar ik eventueel naar toe zou kunnen gaan, maar daar moest ik nog maar over denken, dacht ik.
Bij dat meertje scheen je te kunnen vissen en ik met mijn kleine handgerei van de survivalkit, maar wat geimproviseerd. Gewoon om te kijken of het lukte, maar ondertussen maakte ik een pan rijst. Geen vis aan de haak, maar dat had ik eigenlijk ook niet verwacht.
Toen om 12 uur `s nachts, kwam er een auto de weg op rijden vlakbij het hutje. Een vrouw kwam naar mij toelopen en vroeg in het Engels of ik werk zocht, zo had zij dat gehoord van de Noorse vrouwen. `Ja, dat klopt`, zei ik. Ze vroeg of ik nog andere talen sprak dan Engels. `Ik kan ook wel wat Duits spreken, dat heb ik hier op reis weer opgepakt,` zei ik. Haar gezicht klaarde op en ze vertelde me dat zij en haar man Duitsers waren die hier 10 jaar geleden zijn komen wonen. Ze hadden wat spullen die van A naar B moesten worden gebracht, maar alles was buitenwerk, zo verzekerde ze mij.
Ik gelijk mijn spullen in de auto gelegd en meegereden. Opzich wel raar om zo met iemand mee te gaan, maar ook weer een nieuw avontuur. Na wat zandwegen kwamen we dan bij het huis aan: een groot rood huis, met witte randen en wat oude auto`s en een oude schuur met wat rommel links in de tuin en de tuin rechts was netjes.
Het rommel wat daar lag, was het werk wat zij te bieden had, en ik vond het prima, aangezien het huis daar mooi lag, tussen wat boerenland en aan de andere kant bos.
Een warme douche en een warm bed, waren wel weer even lekker.
De volgende ochtend de man ook gelijk ontmoet, die toen al bezig was met grote vaten op het aanrecht. Hij brouwde zelf bier en liet mij een beetje zien hoe hij dat deed. Geweldig, vond ik dat! De vrouw legde het brood en jam op tafel en zei dat ze het brood en jam allemaal zelf had gemaakt. Supergoed eten!
Na de hele dag gesjouwd te hebben kwamen de kinderen van de kinderopvang terug en gingen we niet lang daarna eten. De man had stukken elandvlees op de barbecue gelegd met wat saus en aardappels. Hij schoot elk jaar een eland en dan hadden ze voor de rest van het jaar vlees voor het hele gezin.
Veel mensen in Nederland en ook Duitsland vinden dat zielig, maar eigenlijk is het zieliger dat koeien en andere dieren geen leven hebben, opgefokt in de stal en dan massaal worden afgeslacht en in de supermarkt eindigen. In de supermarkt zie je dan een stukje vlees liggen en het is lekker en ziet er wel goed uit, dus niets mis mee. Maar zodra er een dier gedood word in het bijzijn van mensen wordt dat zielig gevonden. Nouja, zo weet je waar je vlees vandaan komt en weet je ook dat het dier vrij in het bos heeft geleefd. Tevens wordt de jacht ook beperkt als er minder dieren zijn, om de populatie in stand te houden. Zo denken de Noren erover, zei de man en ik inmiddels ook.
De volgende dag weer kruiwagens vol met dakpannen van het oude huis versleept naar een ander stukje gras. De vrouw wilde daar namelijk een tuin maken, waar ze zelf groenten en kruiden in wilde verbouwen, maar dan moest eerst alle rommel van dat stuk weg. De rommel kwam nog van toen het huis helemaal verbouwd werd, zo vertelde de man, die het huis helemaal zelf gebouwd heeft (hij is timmerman). Echt ongeloofelijk, wat een project en vakmansschap, want het is een heel mooi huis geworden!
Die volgende dag had ik alle dakpannen in de ochtende weg en nog wat andere stenen en troep weggehaald.
`Kom`, zei de vrouw. `Hein en Fridtjof (de man en hun kind) gaan vissen in het fjord en jij mag mee.` Hij had een bootje gehuurd bij het lokale fjordsenter, alleen Fridtjof, moest en zou in de reddingsboot varen. Uiteindelijk hadden we hem, na veel kabaal, in het bootje getild en snel weggevaren. Hein had hem maar achter het stuur geplaatst, zodat hij rustig werd. En, weliswaar toen we op het fjord waren en we niet meer aan het stuur zaten, werd hij rustig en ging varen. Eerst alleen in rondjes, wat hij prachtig vond. Toen heb ik een beetje bijgestuurd, maar niet meer en kwamen we onder een grote brug uit, waar het goed vissen was, aan de meeuwen te zien. Ongeloofelijk dat een jongen van 3 jaar al zo kan varen.
We wierpen onze hengel uit en na een paar vissplekjes geprobeerd te hebben, had Hein dan toch een vis te pakken. Even omhoog gehaald, knuppel op zijn kop en de keel doorgesneden en gelijk in de visbak, waar hij leeg kon bloeden. We zagen wat andere Noren ook veel vissen binnenhalen en dit scheen best normaal in Noorwegen te zijn, zo je eigen eten te vangen.
Later had Hein nog een grotere vis te pakken en toen deze ook doorgesneden was voeren we weer terug en gelijk met de auto weer naar het huis. Hein filleerde de vis en ik wilde kijken hoe hij het deed, zodat ik daar nog van kon leren. `Kijk, de vis maakt nog wat stuiptrekkingen, wat betekent dat de vis heel vers is.` En gelijk daarna in de pan. Nog wat aardappels en een soort lokaal geplukte paddenstoelensaus en toen eten. Ongelooflijk, wat lekker en vers! Ik had nog nooit zo een verse vis gegeten verzekerde ik hun en Hein glimlachte tevreden. `Ja, dat is zeker wel wat anders dan pasta te eten uit je pan?!`. Dat kon je wel stellen, zo goed eten hadden ze daar.
Die dag erna nog wat boomstammen versleept en wat hout gezaagd. Toen gingen we paddenstoelen zoeken, voor het eten `s avonds, aangezien Hein een hele goede kennis daarvan had. Zonder dat zou ik mij daar nooit aan wagen, aangezien het zo is, als je de verkeerde pakt, dat je dan geen antigif hebt en een hele pijnlijke dood krijgt. Maar goed hij wist wat hij deed en de paddenstoelen smaakten weliswaar zeer goed. Ook liet hij nog wat lokale eetbare bessen zien, die ik kon eten, of nog moesten rijpen. Ook nog wat zelfgebrouwen bier van de man erbij, wat zeer goed smaakte en na al het werk in de tuin te hebben verzet, had ik weer de kriebels om verder te fietsen.
Dus ik op de computer uitzoeken wat ik nog in Noorwegen wilde gaan doen, aangezien ik nog aardig wat tijd over had en ik niet door wilde fietsen naar Frankrijk, waar het veel te druk is. Ik wilde in ieder geval nog klimmen in Noorwegen, aangezien hier veel mooie bergen zijn en ik zo even rustig de omgeving kan bekijken, zonder auto`s om mij heen. Na wat research daarvan, bleek dat de hoogste toppen van Noorwegen te doen waren wandelend (dus zonder klimmateriaal, behalve de noodzakelijke kleding), mits je in een goede conditie bent. Nou, na elke dag fietsen is dat het geval, dus ik besloten om eerst naar Dovrefjell te gaan, waar het heel mooi schijnt te zijn en je muskusossen tegen kan komen (oeroude zeldzame dieren) en daarna naar het gebied Jotunheimen, waar de 2 hoogste toppen van Noorwegen liggen: De Galdhøpiggen en de Glittertinden. Ik ben inmiddels nu in Lom, het dichtsbijzijnde dorp, waar ik nog even mijn voorbereidingen kan treffen. Dovrefjell lig inmiddels achter mij, het was heel mooi, maar ik denk dat het mooi is als ik de 2 klimgebieden bij elkaar in een verhaal voeg.
Dus ik kijk nog even hoe het weer is en misschien dat ik morgen wegga, alleen heb ik nog een beetje spierpijn van de vorige klim.
Ik ben in ieder geval al een stuk dichter bij huis en de bessen beginnen al rijp te worden. Dus groeten vanuit de Noorse Alpen,
Roland.