Zweden ontdekken

Hierbij het vervolg. Ik heb nu gratis internet in een andere bibliotheek (inmiddels 2 dagen verder) in Sveg.

Ik werd op de camping in Lidköping wakker, met de gedachte dat ik nu toch eens moet gaan wildkamperen. Want een warme douche en een keuken is wel heel fijn, maar ik wil ook eens de natuur hier echt beleven.
Dus die dag wilde ik vlakbij bij Kristinahmn komen (aan de kop van het Vänernmeer), pakweg 120 km. Toen ik op de kaart (eigenlijk atlas) keek, zag ik dat ik over de E20 moest fietsen voor ongeveer 60 km om daar te komen. Anders moest ik namelijk een flink stuk omfietsen en ik wilde die dag even tempo maken. Dus ik de E20 op (je mag daar fietsen). De eerste 25 km gingen nog wel, maar daarna werd ik echt gek. Het was namelijk hartstikke druk en de auto´s reden hard. Na 45 km werd ik misselijk en duizelig, ik denk van de uitlaatgassen. Ook was het echt een bende langs de weg. Nog even 15 km doorgefietst en toen ben ik eraf gegaan. Gelukkig, het was weer rustig! Ik was weer tot rust gekomen na mijn lunch, maar ik dacht dat doe ik nooit meer!
Ook vond ik het zonde dat het zo´n bende langs de weg was. Niemand lijkt het ook te beseffen, want iedereen rijdt met 110 km per uur langs de weg. Als fietser zie je dat soort dingen wel goed, en daar denk je dan onderweg ook over na.
Maar goed de andere 60 km doorgefietst over rustigere wegen. Uiteindelijk moest ik een slaapplaats vinden, het liefst dichtbij het Vänernmeer, zodat ik wat water had om te koken en te wassen. Ik vroeg een lokale boer, waar ik het beste kon slapen en hij zei dat er een hutje was waar ik zo in kon slapen (zie foto op facebook). Supermooi was dat! Er was een plaats waar je een kampvuurtje kon maken en je kon zo je slaapzak in het hutje doen. Ik had bij het meer gekookt. Pasta, flink wat gehakt en een hele broccoli. Heerlijk! Toen ik wakker werd was het ineens heel koud, de wind kwam namelijk direct van het meer mijn hut in. Het was kwart voor 5 ´s ochtends en de zon was al op. Ik weer mijn warme slaapzak gedoken en 3 uur daarna mijzelf toch gewaagd in het meer om mijzelf en mijn kleren te wassen. Het was wel koud, maar nog net te doen en daarna voel je je prima. Voor herhaling vatbaar dus!
Die dag doorgefietst tot voorbij Fillipstad. Een beetje sneeuw gehad, maar met doorfietsen prima te doen. Alleen die heuvels was ik nog steeds niet gewend. Ik kwam trouwens die dag op de Inlandsvägen uit, wat ik voor een groot deel door Zweden zal fietsen. Dit is een grote weg, maar wel te doen, want de auto´s rijden hier niet heel hard (80) en de Zweden passeren je ruim als je op de fiets bent.
Ik kwam nu al echt in het bos terecht. Bomen, bomen en nog eens bomen, wat het voor de komende 500 km in ieder geval nog zo zal zijn. Ik wilde een slaapplaats vinden die avond. Ik was al een camping voorbijgefiets die ook verlaten leek. Uiteindelijk niets geschikts gevonden en toen besloten weer terug te gaan naar die camping. Het was al laat (kwart voor 10) en het hek was gesloten. Ik er met mijn fiets omheen om naar de receptie te gaan. Toen hoorde ik ineens vanaf de grond een stem: "The camping is closed!" Het bleek een Engelse jongen te zijn die ook aan het fietsen was door Zweden vanaf Bergen (Noorwegen), naar Litouwen. Hij mocht daar slapen, maar de camping was eigenlijk gesloten. Dus ik naar het huis van de baas toe. Hij keek boos en vroeg wat ik moest. "A place to sleep for the night!" "I have no water and you have to shit in the woods!" zei hij enigszins boos. Ik: "Oké prima". Die avond nog lang gepraat met de Engelse jongen en veel dingen uitgewisseld over fietsen. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat ik in plaats van pastasaus, beter cupasoup zakjes kan gebruiken, het bespaart namelijk flink wat gewicht. De volgende ochtend nog de eerste 30 km samen gefietst. Uitendelijk zagen we de splitsing, waar hij rechts moest, met een café/bed & breakfast. Daar nog even wat gedronken. Het bleek een Nederlandse eigenaar te zijn. Dus hem allerlei vragen gesteld over Zweden en zo weer wat wijzer geworden. Hij zei, dat hij een elektrische accu in zijn Nederlandse auto heeft geprobeerd te bouwen (anders start de auto in de winter niet, bij -30 graden). Uiteindelijk had hij zijn motor opgeblazen, zo liet hij ons zien. Een flinke zwarte plek op de motorkap. Dus toen had hij maar een Zweedse Volvo gekocht.
Toen had ik afscheid genomen van Sean (de Engelse jongen) en ik zei dat we misschien nog een reis konden maken in de toekomst.
Ik wilde die dag Mora bereiken en daarvoor moest ik nog flink doorfietsen, wat waarschijnlijk laat werd. Zo werd het ook, want daar aangekomen was het iets over 10 uur, met 140 km op mijn teller. Ik vroeg een Irakese jongen ter plekke waar ik een hostel (vandrarhem) kon vinden in de stad. Hij kon niet zo goed Engels maar wilde mij heel graag helpen. "Come we go to my friend." zei hij. We liepen een wat louchere gedeelte van de stad in. Ik vertrouwde het al wat minder, na al die verhalen die ik had gehoord en toen hij de tatoo-shop binnenging deed ik mijn mes in mijn broekzak.
Hij zei dat hij het wel wist, dus wij liepen het centrum in. Inderdaad uiteindelijk een vandrarhem gevonden, maar alles was dicht. Wat doen we nu? Ja, verder zoeken naar nog één of een hotel ofzo. Uiteindelijk vonden we nog vandrarhem, waarbij we de beheerster moesten opbellen. Ze zei dat ik wat extra moest betalen, omdat ik laat was. (40 euro was het bij elkaar met ontbijt) ik vond het prima, ik wilde namelijk slapen. In ieder geval een heerlijk bed gehad en de volgende ochtend heel veel gegeten. De Irakese jongen bleef maar helpen, hij had zelfs geholpen de fietstassen in de kamer te dragen. En later zei hij: "Heb je nog genoeg eten, ik heb wel geld anders." "Nee joh, jij hebt al meer dan genoeg gedaan." zei ik. Uiteindelijk bleek het dus een hartstikke goede jongen te zijn, maarja je moet toch een beetje op je hoede blijven.